فیلم تلخ پیر پسر
اگر شما هم فیلم پیر پسر را دیده اید بعداز پایان فیلم چه حسی داشتید؟
چقدر این فیلم بر آرامش و نشاط و امید و رضایت شما تاثیر داشت؟
بی تردید از هنر بازیگران و هنرمندان آن نمی‌شود بی تفاوت گذشت چرا که یک تیم حرفه ای و کار بلد مانند حسن پورشیرازی، لیلا حاتمی، حامد بهداد و... با بازی های درخشان هر بیننده ای را به تحسین واداشته و در نقش خود بی نظیر بودند.
ولی
ولی قصه چقدر تلخ بود.
دیالوگ ها برخی تکه ها بر قلبم خراش می داد . از کسانی که کنارم نشسته بودند خجالت کشیدم. حتی اگر به تنهایی هم می دیدم بازهم خجالت می کشیدم.
حیا و ادب از فیلم های امروزی فرار کرده و حذف شده است.
بد رفتاری، بد دهنی ، بی احترامی، لودگی، ستمگری ، به هم ریختگی، کثیفی، خانواده متلاشی، زورگویی، عدم رعایت جایگاه انسان و بزرگتر ها و...
با خودم فکر می کردم که من یک لحظه هم نمی‌توانستم خودم را در ان موقعیت ها قرار بدهم.
با دیدن این فیلم فکر کردم به زور مرا به داخل چنین موقعیت های تلخی انداخته اند.
درسته که داستان فیلم شاید واقعی باشه ولی آیا همه اتفاقات تلخ را باید به کام ببیننده ریخت؟
به نظر شما داستان فیلم که حول محور پدرسالار بی منطق و روابط نادرست خانواده است به داستان فیلم برادران لیلا شباهت دارد؟
آیا پسرهای این مرد بی نظم و مستبد و خسیس برای خانواده و بخشنده برای دیگران اراده ای برای فرار از جو خانواده اینجوری و رسیدن به کمال و استقلال نداشتند. مگر کم عقل و بچه هستند که باید زیر نفوذ و در سایه چنین جوی مسموم زندگی کنند.
مشمئز کننده ترین صحنه های این فیلم جایی هست که لیلا حاتمی با علی به محفل زیرزمینی و دور از شأن خانواده های ایرانی رفته بودند و ارتباطات و نگاه های آلوده و کثیف دیده می‌شود.
چه صحنه زشتی بود که زن با مردهای مختلف لودگی و ارتباط می گرفت و خنده های بی جا و تخریب کننده داشت
